İnsanların kendi kişilikleri ve düşünceleri olmalı, içsel hislerine göre yaşamak en doğal durumdur. Ancak gerçeklikte, çoğu insan böyle değildir. Geçim, ilişkiler ve statü için, saklamayı, uyum sağlamayı ve uzlaşmayı öğrenmişlerdir; yavaş yavaş maskeler takıp, toplumun görmek istediği rolleri oynamaya başlarlar. Böylece, canlı olan benler başkalarının sıkıştırılmış halleri haline gelir. Aslında herkesin bir kişiliği vardır, sadece bazıları onu gizlemek zorundadır. Yeteneksiz olduğunda, çevreye uymak zorunda kalır; ama bir kişi yeterince güçlü olduğunda, hiç kimseyi memnun etmek zorunda kalmaz ve saklanmasına gerek yoktur. Kendi düşüncelerine sadık kalabilir ve kendi tarzında yaşayabilir. Bu yüzden, kişilik sahibi görünen insanlar garip değildir, sadece daha özgürdürler. Toplumun ilerlemesi genellikle gösteri yapmayı reddedenlerden gelir. Eğer herkes sadece kurallara uyarsa, dünya ilerlemez. Mutluluk da böyledir; herkesin hoşuna gitmek değil, kendi kalbine sadık kalmakla ilgilidir. Gerçekten şeffaf bir şekilde yaşayan insanlar, maskeleri umursamaz; gerçekliği önemserler; başkalarını oynamaz, kendileri olarak yaşarlar.