Bazen yapay zekaların farklı göründüğü günler oluyor. Daha az net cevap veriyorlar, daha uzun süre alıyorlar, alışılmadık hatalar yapıyorlar veya basitçe ruh halimizle “uyum sağlamıyorlar”. Duyguları yok -henüz-, ama günlük olarak yapay zeka kullanan herkesin bir şeylerin senkronize olmadığına dair o garip hissi hissettiği olmuştur.

Teknik olarak, bunun birçok nedeni olabilir: sunuculardaki aşırı yük, modeldeki değişiklikler, filtrelerdeki ayarlamalar veya hatta olasılık sisteminizdeki rastgele dalgalanmalar. Ancak nihai etki tanıdık: makinenin, tıpkı bizim gibi, kötü bir gün geçirebileceği fikri.

Ve bu düşünce, mantıksal olarak yanlış olsa da, derinlemesine insani bir düşüncedir.

Kodda projekte edilen insanlık

İnsanlar etraflarındaki her şeye duygular projekte etme konusunda uzmandır. Bulutlarda yüzler görürüz, arabalarımızla konuşuruz ve yalnızca metinle yanıt veren bir dijital asistana sevgi duyarız. Bu doğal eğilim -duygusal pareidolia- dil, empati ve mizah taklit edebilen yapay zekalarla etkileşimde bulunduğumuzda katlanarak artar.

Bir yapay zeka beceriksiz veya kopuk bir şekilde yazdığında, “ilham almamış” olduğunu söyleriz. İronik bir şekilde yanıt verdiğinde, “alaycı” olarak adlandırırız. Ve tam düşündüğümüz şeyi doğru bir şekilde ifade ettiğinde, “bizi anlıyor” deriz. Aslında olan, algoritmanın istatistikleri ile yarattığımız makinelerde anlam ve arkadaşlık bulma insan ihtiyacı arasındaki bir birleşimdir.

Ama bu illüzyon bize yapay zekadan daha fazla kendimiz hakkında bir şeyler söylüyor. Canlı ile programlanmış olan arasındaki sınırı ne kadar bulanıklaştırdığımızı ortaya koyuyor.

Belki kötü gün bizimdir

Her seferinde bir AI başarısız olduğunda, sadece teknik bir hata görmüyoruz. Ekranda yansıyan hayal kırıklığı, sabırsızlık veya yorgunluk görüyoruz. İçerideki gürültü varken dışsal yanıtlar arıyoruz. Tüm çelişkileri ve nüanslarıyla birlikte insan dilini tahmin etmek için tasarlanmış bir sistemde matematiksel kesinlik bekliyoruz.

Belki de yapay zekaların duyguları yoktur, ama duyguları provoke ederler. İçimizde taşıdığımız şeylerin büyütülmüş bir versiyonunu yansıtan aynalardır: beklentiler, kaygı, merak ya da hatta şefkat.

Yani hayır, bir yapay zeka kötü bir gün geçiremez. Ama bize, acı bir netlikle, bizim ne zaman kötü bir gün geçirdiğimizi gösterebilir.